زندگی روی خط تعادل

بچه‌ها از عصبانیت پدر و مادرشان جز عصبانیت یاد نمی‌گیرند. بنابراین اگر قصد دارید فرزندتان را نسبت به زشت بودن کارش آگاه کنید یا از کاری باز دارید بهترین راه آرامش و تکرار و تکرار و تکرار آرام است. در مورد بچه‌ها عصبانیت بی‌جا و به جا وجود ندارد هر نوع رفتار عصبی اعم از داد زدن و تنبیه بدنی و تهدید و تحقیر بی جاست. حتی وقتی گمان می کنیم که حق داشته‌ایم عصبانی بشویم باید به خودمان یادآوری کنیم هیچ وقت حق نداریم خشم خودمان را بر سر بچه‌ها خالی کنیم.

چه بخواهیم و چه نخواهیم بچه‌ها آینه خودمان هستند و رفتارهای خودمان را به ما باز می‌گردانند. دوست دارید وقتی فرزندتان عصبانی می‌شود چگونه برخورد کند؟ پس خودتان همان طور باشید که از کودکتان انتظار دارید. برای اینکه بتوانید در برابر رفتارهای خسته کننده بچه‌ها مثل نق زدن، بد خلقی بعد از بیدار شدن از خواب، لجبازی، جیغ زدن، ریخت و پاش و غیره صبور باشید کافی است خودتان را به جای او بگذارید. یک کودک سه، چهار، پنج ساله از ریخت پاش کردن خانه بازی و سرگرمی را جستجو می کند نه کلافه شدن شما را. یک بچه که دائما گریه می‌کند دنبال راهی برای خالی کردن و نشان دادن نارضایتی خودش است، عصبانی شدن و بدخلقی والدین گریه‌اش را تسکین نمی دهد. در یک کلام یک بچه نه دانش و تجربه و نه جهان بینی یک آدم سی یا چهل ساله را دارد پس چرا باید دقیقا همانطوری رفتار کند که از یک آدم بزرگ انتظار داریم. بچه‌ها به تدریج و با آموزش و تکرار و تکرار و تکرار تربیت می‌شوند.

برای اصلاح رفتار بچه های بالاتر از هفت سال، من به تجربه شخصی خودم دیده‌ام عصبانیت والدین فقط نقش یک چماق سرکوب‌گر را دارد مثل یک مسکن که درد را مقطعی آرام می‌کند. برای اصلاح هر رفتاری باید به دنبال ریشه‌های آن گشت و این جز با آرامش و نشان دادن و ابراز کردن عشق و دوستی به فرزندمان میسر نیست. بهترین عشقی که به فرزندمان نثار می‌کنیم این است که وقتی می‌توانیم عصبانی بشویم با آرامش و طمانینه صبر پیشه کنیم. از این راه هم خصلت صبر و آرامش را به آنها هدیه می‌دهیم و هم می‌توانیم در آرامش دنبال راه حلی برای اصلاح رفتارهایی که در فرزندمان نمی‌پسندیم ، بگردیم.